Τα σαρκώματα είναι καρκίνοι που αναπτύσσονται από οστά ή μαλακούς ιστούς, όπως λίπος, μύες, νεύρα και άλλα. Επειδή τα οστά και οι μαλακοί ιστοί βρίσκονται σχεδόν παντού στο σώμα, ένα σάρκωμα μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος.

Το 60% ξεκινούν από το χέρι ή το πόδι.

Το 30% ξεκινούν από τον κορμό ή την κοιλιά.

Το 10% εμφανίζεται στο κεφάλι ή το λαιμό.

Τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες μπορούν να αναπτύξουν ένα σάρκωμα. Είναι σπάνιο, αντιπροσωπεύοντας περίπου το 1% όλων των καρκίνων των ενηλίκων. Ωστόσο, τα σαρκώματα αντιπροσωπεύουν περίπου το 15% όλων των παιδικών καρκίνων.

ΣΑΡΚΩΜΑ ΜΑΛΑΚΩΝ ΜΟΡΙΩΝ

Τα σαρκώματα μαλακών μορίων (ιστών) είναι μια ομάδα καρκίνων που ξεκινούν από τους συνδετικούς ιστούς που υποστηρίζουν και συνδέουν το σώμα, συμπεριλαμβανομένων:

Αιμοφόρα αγγεία

Λιποκύτταρα

Επένδυση αρθρώσεων

Λεμφαγγεία

Μυς

Νεύρα

Τένοντες

Ως αποτέλεσμα, μπορούν να εμφανιστούν σχεδόν οπουδήποτε στο σώμα.

Όταν ένα σάρκωμα είναι μικρό, μπορεί να περάσει απαρατήρητο γιατί συνήθως δεν προκαλεί προβλήματα, όπως πόνο. Ωστόσο, καθώς το σάρκωμα μεγαλώνει, μπορεί να προκαλέσει πόνο ή να επηρεάσει τις φυσιολογικές λειτουργίες του σώματος.

Δεν είναι όλα τα σαρκώματα ίδια. Επειδή υπάρχουν περισσότεροι από 50 διαφορετικοί τύποι σαρκωμάτων και ο καθένας έχει διαφορετική φυσική ιστορία – το σημείο πού ξεκινούν, πώς επηρεάζουν το σώμα, πόσο γρήγορα αναπτύσσονται και πώς ανταποκρίνονται στη θεραπεία – είναι πιο ακριβές να τους περιγράψουμε ως οικογένεια συναφών ασθενειών παρά ως μεμονωμένη ασθένεια.

Συχνοί τύποι σαρκωμάτων μαλακών ιστών είναι:

Αγγειοσάρκωμα

Kaposi σάρκωμα

Δεσμοειδής όγκος (ινωμάτωση)

Σάρκωμα Ewing

Ινοσάρκωμα

Λειομυοσάρκωμα

Λιποσάρκωμα

Μυξοϊνοσάρκωμα

Στρωματικός Όγκος του Γαστρεντερικού Σωλήνα (GIST)

Ραβδομυοσάρκωμα

Συνοβιακό Σάρκωμα

Κακοήθης όγκος των ελύτρων των τενόντων (Malignant Peripheral Nerve Sheath Tumor)

ΟΓΚΟΙ ΟΣΤΩΝ

Ο καρκίνος μπορεί να ξεκινήσει σε οποιοδήποτε μέρος οποιουδήποτε οστού. Ο καρκίνος ξεκινά όταν τα υγιή κύτταρα στο οστό αλλάζουν και αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα, σχηματίζοντας μια μάζα που ονομάζεται όγκος. Ένας όγκος των οστών μπορεί να είναι καρκινικός ή καλοήθης.

Ένας καρκινικός όγκος είναι κακοήθης, που σημαίνει ότι μπορεί να αναπτυχθεί και να εξαπλωθεί σε άλλα μέρη του σώματος. Ένας κακοήθης όγκος μπορεί να καταστρέψει το οστό και να εξαπλωθεί σε κοντινό ιστό. Εάν αυτά τα κύτταρα όγκου των οστών εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματος, μπορούν να εξαπλωθούν σε άλλα μέρη του σώματος, ειδικά στους πνεύμονες, μέσω μιας διαδικασίας που ονομάζεται μετάσταση.

Ένας καλοήθης όγκος σημαίνει ότι ο όγκος μπορεί να αναπτυχθεί, αλλά δεν θα εξαπλωθεί σε άλλα μέρη του σώματος. Παρόλο που ένας καλοήθης όγκος δεν εξαπλώνεται έξω από το οστό, μπορεί να μεγαλώσει αρκετά ώστε να πιέσει τον περιβάλλοντα ιστό, να αποδυναμώσει το οστό και να προκαλέσει κάταγμα του οστού.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι καρκίνων του συνδετικού ιστού των οστών:

Χονδροσάρκωμα.

Οστεοσάρκωμα.

Σάρκωμα Ewing.

Ινοσάρκωμα.

Αδιαφοροποίητο πολύμορφο σάρκωμα.

Νόσος Paget των οστών.

Τα περισσότερα σαρκώματα δεν έχουν γνωστές αιτίες. Οι ακόλουθοι παράγοντες μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο εμφάνισης σαρκώματος σε ένα άτομο:

Προηγούμενη ακτινοθεραπεία. Τα άτομα που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με ακτινοθεραπεία, έχουν ελαφρώς αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν αργότερα σαρκώματα στην περιοχή όπου κατευθύνθηκε η ακτινοβολία.

Κληρονομικότητα. Τα άτομα με ορισμένες κληρονομικές ασθένειες έχουν υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης σαρκώματος. Αυτές οι ασθένειες περιλαμβάνουν τη νευροϊνωμάτωση τύπου 1, επίσης γνωστή ως νόσο του von Recklinghausen, την οικογενή αδενωματώδη πολυποδίαση, επίσης γνωστή ως σύνδρομο Gardner, το σύνδρομο Werner; σύμπλεγμα κονδυλώδους σκλήρυνσης, το σύνδρομο βασικοκυτταρικού καρκινώματος νεβοειδούς τύπου, το Σύνδρομο Li-Fraumeni και  το ρετινοβλάστωμα.

Ανωμαλίες του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα άτομα με προβλήματα με το ανοσοποιητικό τους σύστημα έχουν υψηλότερο κίνδυνο για διάφορους τύπους καρκίνου, είτε από λοιμώξεις όπως ο ιός της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV), καρκίνοι όπως η χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία ή αυτοάνοσες καταστάσεις όπως ο λύκος ή η ψωρίαση.

Λεμφοίδημα. Άτομα που υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση ή ακτινοθεραπεία για άλλους λόγους μπορεί να έχουν πρήξιμο σε ένα χέρι, πόδι ή άλλο μέρος του σώματος ως παρενέργεια της θεραπείας. Αυτό ονομάζεται λεμφοίδημα. Για παράδειγμα, το λεμφοίδημα μπορεί να συμβεί μετά από χειρουργική επέμβαση μαστού όταν αφαιρούνται λεμφαδένες από την περιοχή της μασχάλης. Οι άνθρωποι μπορούν επίσης να γεννηθούν με λεμφοίδημα. Σαρκώματα, όπως το αγγειοσάρκωμα, σχηματίζονται περιστασιακά σε περιοχές όπου είχε αναπτυχθεί λεμφοίδημα.

Χημικά. Η έκθεση στο χώρο εργασίας σε μονομερές χλωριούχου βινυλίου, το οποίο χρησιμοποιείται για την κατασκευή ορισμένων τύπων πλαστικών, Agent Orange ή διοξίνης, μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο σαρκώματος. Ωστόσο, τα περισσότερα σαρκώματα δεν είναι γνωστό ότι σχετίζονται με συγκεκριμένους περιβαλλοντικούς κινδύνους.

Ένα σάρκωμα σπάνια προκαλεί συμπτώματα στα αρχικά στάδια. Το πρώτο σημάδι ενός σαρκώματος σε ένα χέρι, πόδι ή κορμό μπορεί να είναι ένα ανώδυνο εξόγκωμα ή οίδημα. Τα περισσότερα εξογκώματα δεν είναι σάρκωμα.

Τα πιο συνηθισμένα εξογκώματα των μαλακών μορίων είναι τα λιπώματα. Τα λιπώματα αποτελούνται από λιποκύτταρα και δεν είναι καρκίνος. Τα λιπώματα σπάνια αλλάζουν σε μέγεθος. Στη μήτρα, οι καλοήθεις όγκοι που ονομάζονται ινομυώματα (λειομυώματα) υπερτερούν κατά πολύ των σαρκωμάτων, αλλά τα σαρκώματα της μήτρας μερικές φορές μπερδεύονται ως καλοήθη ινομυώματα.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να μιλήσετε με το γιατρό σας για τυχόν εξογκώματα που είναι μεγαλύτερα από 5 εκατοστά, μεγαλώνουν ή είναι επώδυνα, ανεξάρτητα από τη θέση τους. Τα άτομα με σάρκωμα που ξεκινά από την κοιλιά μπορεί να μην έχουν συμπτώματα ή μπορεί να έχουν πόνο ή αίσθηση πληρότητας.

Επειδή το σάρκωμα μπορεί να αναπτυχθεί σε εύκαμπτους, ελαστικούς ιστούς ή βαθιά στο σώμα, ο όγκος μπορεί συχνά να σπρώξει και συμπιέσει τον φυσιολογικό ιστό καθώς μεγαλώνει. Επομένως, ένα σάρκωμα μπορεί να μεγαλώσει αρκετά πριν προκαλέσει συμπτώματα. Τελικά, μπορεί να προκαλέσει πόνο καθώς ο αναπτυσσόμενος όγκος αρχίζει να πιέζει τα νεύρα και τους μύες.

Τα σαρκώματα που ξεκινούν σε άλλα μέρη του σώματος μπορεί να προκαλέσουν άλλα συμπτώματα. Για παράδειγμα, τα σαρκώματα στη μήτρα μπορεί να προκαλέσουν αιμορραγία της μήτρας ή αύξηση του μεγέθους της μήτρας. Οι όγκοι που ξεκινούν από την καρδιά ή τον πνεύμονα μπορεί να προκαλέσουν αναπνευστικά προβλήματα ή πόνο στο στήθος.

Εάν ανησυχείτε για τυχόν αλλαγές που αντιμετωπίζετε, μιλήστε με το γιατρό σας. Ο γιατρός σας θα σας ρωτήσει, μεταξύ άλλων, πόσο καιρό και πόσο συχνά αντιμετωπίζετε τα συμπτώματα. Αυτό γίνεται για να βοηθήσει να καταλάβουμε την αιτία του προβλήματος, που ονομάζεται διάγνωση.

Εάν διαγνωστεί ένα σάρκωμα, η ανακούφιση των συμπτωμάτων παραμένει σημαντικό μέρος της φροντίδας και της θεραπείας του καρκίνου. Αυτό ονομάζεται παρηγορητική φροντίδα ή υποστηρικτική φροντίδα. Συχνά ξεκινά αμέσως μετά τη διάγνωση και συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της θεραπείας.

Φροντίστε να μιλήσετε με την ομάδα υγειονομικής περίθαλψης σχετικά με τα συμπτώματα που αντιμετωπίζετε, συμπεριλαμβανομένων τυχόν νέων συμπτωμάτων ή αλλαγής στα συμπτώματα.

Η διάγνωση του σαρκώματος γίνεται με τον συνδυασμό κλινικής εξέτασης από τον κλινικό γιατρό και απεικονιστικών εξετάσεων. Επιβεβαιώνεται από τα αποτελέσματα βιοψίας. Εκτός από τη φυσική εξέταση, ορισμένες από τις εξετάσεις που περιγράφονται παρακάτω μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διάγνωση σαρκώματος.

Απεικονιστικά Τεστ
Τόσο οι καλοήθεις όσο και οι καρκινικοί όγκοι μπορούν να εμφανιστούν σε απεικονιστικές εξετάσεις, όπως μια ακτινογραφία. Ο ακτινολόγος θα αξιολογήσει τον τρόπο εμφάνισης του όγκου στο τεστ για να προσδιορίσει εάν μπορεί να είναι καλοήθης ή καρκινικός. Ωστόσο, σχεδόν πάντα χρειάζεται βιοψία.

Ακτινογραφία. Η ακτινογραφία είναι ένας τρόπος για να δημιουργήσετε μια εικόνα των δομών στο εσωτερικό του σώματος, χρησιμοποιώντας μια μικρή ποσότητα ακτινοβολίας. Οι ακτινογραφίες είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για τα σαρκώματα των οστών αλλά λιγότερο πολύτιμες για τα σαρκώματα των μαλακών ιστών.

Υπέρηχος. Ένας υπέρηχος χρησιμοποιεί ηχητικά κύματα για να δημιουργήσει μια εικόνα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξετάσει εξογκώματα κάτω από το δέρμα ή άλλα όργανα του σώματος.

Αξονική τομογραφία (CT) σάρωση. Μια αξονική τομογραφία λαμβάνει φωτογραφίες του εσωτερικού του σώματος χρησιμοποιώντας ακτίνες Χ που λαμβάνονται από διαφορετικές γωνίες. Ένας υπολογιστής συνδυάζει αυτές τις εικόνες σε μια λεπτομερή, τρισδιάστατη εικόνα που δείχνει τυχόν ανωμαλίες ή όγκους. Μια αξονική τομογραφία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση του μεγέθους του όγκου ή για να διαπιστωθεί εάν ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί κάπου αλλού. Μερικές φορές, μια ειδική βαφή που ονομάζεται μέσο αντίθεσης δίνεται πριν από τη σάρωση για να παρέχει καλύτερη λεπτομέρεια στην εικόνα. Αυτή η βαφή μπορεί να εγχυθεί στη φλέβα του ασθενούς και/ή να είναι ένα χάπι ή υγρό που πρέπει να πιει ο ασθενής.

Απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (MRI). Η μαγνητική τομογραφία χρησιμοποιεί μαγνητικά πεδία, όχι ακτίνες Χ, για να παράγει λεπτομερείς εικόνες του σώματος. Η μαγνητική τομογραφία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση του μεγέθους του όγκου. Μια ειδική βαφή που ονομάζεται μέσο αντίθεσης δίνεται πριν από τη σάρωση για να δημιουργήσει μια πιο καθαρή εικόνα. Αυτή η βαφή μπορεί να εγχυθεί στη φλέβα του ασθενούς. Η μαγνητική τομογραφία χρησιμοποιείται συχνά για να προσδιοριστεί εάν ένα σάρκωμα μπορεί να αφαιρεθεί με χειρουργική επέμβαση.

Τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (PET) ή σάρωση PET-CT. Μια σάρωση PET συνήθως συνδυάζεται με μια αξονική τομογραφία (βλ. παραπάνω), που ονομάζεται σάρωση PET-CT. Η σάρωση PET είναι ένας τρόπος για τη δημιουργία εικόνων οργάνων και ιστών μέσα στο σώμα. Μια μικρή ποσότητα μιας ραδιενεργής ουσίας σακχάρου εγχέεται στο σώμα του ασθενούς. Αυτή η ουσία ζάχαρης προσλαμβάνεται από κύτταρα που χρησιμοποιούν την περισσότερη ενέργεια. Επειδή ο καρκίνος τείνει να χρησιμοποιεί ενεργά ενέργεια, απορροφά περισσότερη ραδιενεργή ουσία. Στη συνέχεια, ένας σαρωτής ανιχνεύει αυτή την ουσία για να παράγει εικόνες από το εσωτερικό του σώματος. Αυτή η τεχνική μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξετάσει τόσο τη δομή του όγκου όσο και πόση ενέργεια χρησιμοποιείται από τον όγκο και τους φυσιολογικούς ιστούς. Αυτές οι πληροφορίες μπορεί να είναι χρήσιμες για τον προγραμματισμό της θεραπείας και την αξιολόγηση του πόσο καλά λειτουργεί η θεραπεία.

Βιοψία και εξετάσεις ιστών
Οι απεικονιστικές εξετάσεις μπορεί να προτείνουν τη διάγνωση του σαρκώματος, αλλά θα χρειαστεί βιοψία για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση και να εντοπιστεί ο τύπος του σαρκώματος.

Βιοψία
Η βιοψία είναι η αφαίρεση μικρής ποσότητας ιστού για εξέταση στο μικροσκόπιο. Άλλες εξετάσεις μπορεί να υποδηλώνουν ότι υπάρχει καρκίνος, αλλά μόνο μια βιοψία μπορεί να κάνει μια αξιόπιστη διάγνωση. Ο παθολογοανατόμος είναι ένας γιατρός που ειδικεύεται στην ερμηνεία εργαστηριακών εξετάσεων και στην αξιολόγηση κυττάρων, ιστών και οργάνων για τη διάγνωση της νόσου.

Επειδή τα σαρκώματα είναι σπάνια, ένας ειδικός παθολογοανατόμος θα πρέπει να επανεξετάσει το δείγμα ιστού για να διαγνώσει σωστά ένα σάρκωμα. Μερικές φορές η σωστή διάγνωση ενός σαρκώματος απαιτεί ειδικές εξετάσεις στον ιστό του όγκου και είναι καλύτερο να το κάνει αυτό ένας ειδικός που μελετά τακτικά αυτόν τον τύπο καρκίνου.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι βιοψιών.

Για μια βιοψία με βελόνα, ένας γιατρός αφαιρεί ένα μικρό δείγμα ιστού από τον όγκο με ένα εργαλείο που μοιάζει με βελόνα – συνήθως μια βιοψία πυρήνα βελόνας (core biopsy). Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη βοήθεια υπερήχου, αξονικής τομογραφίας ή μαγνητικής τομογραφίας για την ακριβή καθοδήγηση της βελόνας στον όγκο.

Σε μια βιοψία τομής, ένας χειρουργός κόβει τον όγκο και αφαιρεί ένα δείγμα ιστού.

Σε μια βιοψία εκτομής, ο χειρουργός αφαιρεί ολόκληρο τον όγκο. Οι βιοψίες εκτομής γενικά δεν συνιστώνται για σαρκώματα επειδή ο κίνδυνος τοπικής υποτροπής είναι πολύ υψηλός και συχνά χρειάζονται δεύτερες χειρουργικές επεμβάσεις για την πλήρη αφαίρεση του όγκου. Υποτροπή είναι όταν ο καρκίνος επανέρχεται μετά τη θεραπεία.

Ο τύπος της βιοψίας και ο τρόπος με τον οποίο γίνεται είναι σημαντικά για τη διάγνωση και τη θεραπεία των σαρκωμάτων. Οι ασθενείς θα πρέπει να επισκέπτονται ένα εξειδικευμένο κέντρο σαρκώματος πριν από τη διεξαγωγή της βιοψίας, έτσι ώστε ο θεράπων χειρουργός να μπορεί να εντοπίσει τη θέση της βιοψίας. Είναι σημαντικό να ζητήσετε από έναν ειδικό παθολογοανατόμο να επανεξετάσει το δείγμα ιστού που αφαιρέθηκε για να διαγνώσει κατάλληλα ένα σάρκωμα.

Ο γιατρός σας ή ο παθολογοανατόμος που εξετάζει το σάρκωμα μπορεί να συστήσει τη διενέργεια εργαστηριακών εξετάσεων σε δείγμα όγκου για τον εντοπισμό συγκεκριμένων γονιδίων, πρωτεϊνών και άλλων παραγόντων

Χειρουργική επέμβαση
Η χειρουργική επέμβαση είναι η αφαίρεση του όγκου καθώς και των γύρω υγιών ιστών. Πριν από τη χειρουργική επέμβαση είναι σημαντικό να κάνετε βιοψία και κατάλληλες απεικονιστικές εξετάσεις για να επιβεβαιώσετε τη διάγνωση (βλ. Διάγνωση). Μετά από μια βιοψία, η χειρουργική επέμβαση είναι συνήθως ένα σημαντικό μέρος του σχεδίου θεραπείας εάν ο όγκος είναι εντοπισμένος (εντοπίζεται μόνο σε 1 περιοχή). Οι χειρουργοί ογκολόγοι και οι ορθοπεδικοί ογκολόγοι είναι γιατροί που ειδικεύονται στη θεραπεία σαρκωμάτων με χειρουργική επέμβαση.

Ο στόχος του χειρουργού είναι να αφαιρέσει τον όγκο και αρκετό φυσιολογικό ιστό που τον περιβάλλει για να αποκτήσει ένα καθαρό περιθώριο γύρω από τον όγκο. Ένα “καθαρό περιθώριο/καθαρό χειρουργικό όριο” σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κύτταρα όγκου ορατά στα όρια του χειρουργικού δείγματος.

Αυτή είναι επί του παρόντος η καλύτερη διαθέσιμη μέθοδος για να διασφαλιστεί ότι δεν έχουν απομείνει κύτταρα όγκου στην περιοχή από την οποία αφαιρέθηκε ο όγκος.

Τα μικρά χαμηλού βαθμού σαρκώματα μπορούν συνήθως να αφαιρεθούν αποτελεσματικά μόνο με χειρουργική επέμβαση. Αυτά που είναι υψηλού βαθμού και μεγαλύτερα από 5 cm συχνά αντιμετωπίζονται με συνδυασμό χειρουργικής επέμβασης και ακτινοθεραπείας.

Η ακτινοθεραπεία ή η χημειοθεραπεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί πριν από τη χειρουργική επέμβαση για τη συρρίκνωση του όγκου και τη διευκόλυνση της αφαίρεσης. Μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν κατά τη διάρκεια ή μετά τη χειρουργική επέμβαση για να καταστρέψουν τυχόν εναπομείναντα καρκινικά κύτταρα.

Σπάνια, για ασθενείς με πολύ μεγάλο όγκο που διηθεί τα κύρια νεύρα και τα αιμοφόρα αγγεία του χεριού ή του ποδιού, απαιτείται χειρουργική αφαίρεση του άκρου, που ονομάζεται ακρωτηριασμός. Αυτό μπορεί επίσης να είναι απαραίτητο εάν ο όγκος μεγαλώσει ξανά στο χέρι ή το πόδι μετά την ολοκλήρωση της χειρουργικής επέμβασης, της ακτινοθεραπείας ή/και της χημειοθεραπείας.

Ακτινοθεραπεία
Η ακτινοθεραπεία είναι η χρήση ακτίνων Χ υψηλής ενέργειας ή άλλων σωματιδίων για την καταστροφή των καρκινικών κυττάρων. Ο γιατρός που ειδικεύεται στη χορήγηση ακτινοθεραπείας για τη θεραπεία του καρκίνου ονομάζεται ακτινοθεραπευτής.

Η ακτινοθεραπεία μπορεί να γίνει πριν από τη χειρουργική επέμβαση για τη συρρίκνωση του όγκου, ώστε να μπορεί να αφαιρεθεί πιο εύκολα. Ή μπορεί να γίνει μετά από χειρουργική επέμβαση για την καταστροφή τυχόν καρκινικών κυττάρων που έχουν μείνει πίσω.

Χημειοθεραπεία
Η χημειοθεραπεία είναι φάρμακο που εμποδίζει τα καρκινικά κύτταρα να αναπτυχθούν, να διαιρεθούν και να δημιουργήσουν περισσότερα κύτταρα. Τα καρκινικά κύτταρα αναπτύσσονται και διαιρούνται ταχύτερα από τα φυσιολογικά κύτταρα. Ωστόσο, τα φυσιολογικά κύτταρα επίσης αναπτύσσονται και διαιρούνται, επομένως οι παρενέργειες της χημειοθεραπείας οφείλονται στις επιδράσεις της θεραπείας σε φυσιολογικά κύτταρα που αναπτύσσονται και διαιρούνται.

Ένα σχήμα χημειοθεραπείας ή πρόγραμμα, συνήθως αποτελείται από έναν συγκεκριμένο αριθμό κύκλων που δίνονται σε μια καθορισμένη χρονική περίοδο. Ένας ασθενής μπορεί να λάβει 1 φάρμακο κάθε φορά ή συνδυασμό διαφορετικών φαρμάκων που χορηγούνται ταυτόχρονα.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένα συγκεκριμένο φάρμακο ή φάρμακα χρησιμοποιούνται μόνο για έναν συγκεκριμένο τύπο σαρκώματος.

Για παράδειγμα, ορισμένοι τύποι σαρκωμάτων μπορούν να αντιμετωπιστούν με χημειοθεραπεία πριν από τη χειρουργική επέμβαση για να καταστεί ευκολότερη η αφαίρεση του όγκου. Η χημειοθεραπεία που χορηγείται πριν από τη χειρουργική επέμβαση μπορεί να αποκαλείται προεγχειρητική χημειοθεραπεία, νεοεπικουρική χημειοθεραπεία ή χημειοθεραπεία επαγωγής.

Στοχεύουσα θεραπεία
Η στοχεύουσα θεραπεία είναι μια θεραπεία που στοχεύει συγκεκριμένα γονίδια, πρωτεΐνες ή το περιβάλλον των ιστών του καρκίνου που συμβάλλει στην ανάπτυξη και την επιβίωση του καρκίνου, συνήθως αναστέλλοντας τη δράση των πρωτεϊνών στα κύτταρα που ονομάζονται κινάσες. Αυτός ο τύπος θεραπείας εμποδίζει την ανάπτυξη και εξάπλωση των καρκινικών κυττάρων και περιορίζει τη βλάβη στα υγιή κύτταρα.

Δεν έχουν όλοι οι όγκοι τους ίδιους στόχους. Για να βρει την πιο αποτελεσματική θεραπεία, ο γιατρός σας μπορεί να εκτελέσει εξετάσεις για να εντοπίσει τα γονίδια, τις πρωτεΐνες και άλλους παράγοντες στον όγκο σας. Αυτό βοηθά τους γιατρούς να ταιριάζουν καλύτερα κάθε ασθενή με την πιο αποτελεσματική θεραπεία όποτε αυτό είναι δυνατόν. Επιπλέον, οι ερευνητικές μελέτες συνεχίζουν να ανακαλύπτουν περισσότερα για συγκεκριμένους μοριακούς στόχους και νέες θεραπείες που απευθύνονται σε αυτούς.

Ογκο-αγνωστικές θεραπείες.

Ένα μικρό ποσοστό σαρκωμάτων, λιγότερο από 1%, έχει μετάλλαξη στο γονίδιο της κινάσης της τυροσίνης του νευροτροφικού υποδοχέα (NTRK). Η λαροτρεκτινίμπη (Vitrakvi) και η εντρεκτινίμπη (Rozlytrek) είναι αναστολείς NTRK που έχουν εγκριθεί για κάθε καρκίνο που έχει συγκεκριμένη μετάλλαξη στο γονίδιο NTRK.

Ανοσοθεραπεία 
Η ανοσοθεραπεία, που ονομάζεται επίσης βιολογική θεραπεία, έχει σχεδιαστεί για να ενισχύσει τη φυσική άμυνα του οργανισμού για την καταπολέμηση του καρκίνου. Χρησιμοποιεί υλικά που κατασκευάζονται είτε από το σώμα είτε σε εργαστήριο για τη βελτίωση, τη στόχευση ή την αποκατάσταση της λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος.

Η ανοσοθεραπεία γενικά δεν είναι εγκεκριμένη για τη θεραπεία των σαρκωμάτων επειδή δεν έχουν ακόμη δείξει σημαντικό όφελος στα περισσότερα σαρκώματα. Πολλές πρόσφατα εγκεκριμένες θεραπείες ανοσοθεραπείας για άλλους τύπους καρκίνου περιλαμβάνουν «αναστολείς σημείων ελέγχου του ανοσοποιητικού».

Σε λιγότερο από 1% των σαρκωμάτων, η μοριακή εξέταση σε όγκο μπορεί να δείξει ότι έχει συγκεκριμένα προβλήματα με την επιδιόρθωση του DNA, που ονομάζεται μικροδορυφορική αστάθεια-υψηλή (MSI-H) ή έλλειψη επιδιόρθωσης ασυμφωνίας (dMMR). Εάν υπάρχουν αυτά τα προβλήματα, τότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένας συγκεκριμένος φαρμακευτικός αναστολέας σημείου ελέγχου. Γενικά, οι αναστολείς σημείων ελέγχου και άλλες ανοσοθεραπείες για τη θεραπεία του σαρκώματος εξακολουθούν να μελετώνται και να εξετάζονται μόνο σε κλινικές δοκιμές.